Als je ook maar iets leest over personal or business growth dan kom je altijd een variant tegen van “ben je bereid om op je bek te gaan?”. Meestal hoor je het in een keynote speech als “je zult falen. Maar de kunst is om weer overeind te komen”.
Iedere keer als ik dat hoor, en dat is best vaak want ik houd van @GaryVee, denk ik “ja dat klopt.” Dan denk ik een beetje nostalgisch terug aan mijn falen van voorheen.
Ik snap het concept. ik begrijp het concept.
Dacht ik.
Ken je dat gevoel van, dat mensen je heel duidelijk iets vertellen en dat je het hoort, het begrijpt, denkt dat je het in je opneemt? Maar dan hoor je het opeens van iemand anders, iemand buiten je kring en dan denk je “Godverdomme. Dat is het!”
Dat had ik afgelopen dinsdag. Ik probeerde met mijn zanglerares een doel te formuleren en we waren aan het praten. We dronken lekkere warme thee, er lag een grote rozenkwarts op tafel naast het lieve bosje roze bloemen. Heerlijk!
Ik had op een gegeven moment al het gevoel dat we vooral tegen mijn onzekerheid aanliepen. Toen ze opeens haar kopje thee neerzette, me aankeek en tegen me zei: “Niki, ben je bereid om op je bek te gaan?”.
Misschien, omdat ze het als een vraag formuleerde en niet als een statement. Misschien omdat het daardoor als een soort uitdaging klonk waardoor ik dacht “ik ben geen weak bitch, kom maar op” en misschien omdat ze me zo vol liefde en begrip aankeek terwijl ze deze, op zich, best “harde” vraag stelde. Maar opeens dacht ik dus “Godverdomme. Dat is het”.
En het antwoord was: kennelijk niet.
Maar ik wil het wel.
Ik bedoel, ik wil niet écht op mijn bek gaan. Maar opeens viel het kwartje dat je niet iets moois kunt creëren of winst kunt behalen op welk gebied dan ook, zonder dat je eerst een aantal keer flink op je bek gaat. Dus misschien, wil ik het wel.
De opname van de allereerste aflevering van Onder mijn Rode Paraplu was op 09-09-2019.
Weken van te voren zei ik al tegen Martijn dat ik een soort angst voelde en de drang voelde om het uit te stellen. Maar we deden het niet.
Samen met de liefste Lisa deden we op de negende van de negende een test-opname. En ik, voelde me niet ready. Het ging niet, niet zoals ik had gehoopt. Want ook al hadden we van te voren afgesproken dat we waarschijnlijk deze opname niet eens zouden gaan gebruiken en dat het een test was om het format te bekijken etc.. Ergens hoopte ik kennelijk toch dat ik een natuurtalent zou blijken te zijn en dat alles perfect zou gaan.
Maar iets zat me dwars. Iets over de angst om mensen hun tijd te verspillen. Iets over angst voor judgement. Iets van onzekerheid of ik überhaupt wel iets kan en “Jezus ik moet een intro maken: wie the fuck ben ik eigenlijk?”. En ook iets van “Ik cam al 9 jaar, alles wat ik doe is on the spot ik kan dit”, iets van hoogmoed dus. Wat dan weer een opmerkelijke combinatie is met angst. Of, misschien ook niet. Iets met ego-dingen en dat je vanuit angst misschien dan een soort van arrogantie ervaart? Misschien als een soort zelfbescherming.
Misschien was het ook geen hoogmoed, maar gewoon hoop.
Hoe dan ook, ik ging op mijn bek.
Niet heel hard. Misschien zien Lisa en Martijn het niet zoals ik het zie. Maar voor mijn ego was het een klap.
Waar ik dan stiekem wél trots op ben, is mezelf. Want ook al ging ik op mijn bek, ik had de volgende dag in plaats van op de grond te blijven liggen, een evaluatie gemaakt van mijn ervaring: wat ik had opgemerkt, wat ik fijn vond, wat niet en waar winst te behalen is.
Ik ging op mijn bek, maar ik ben weer opgestaan.
Sinds mijn lieve zanglerares mij die uitdaging heeft gegeven, voel ik me elke dag meer gemotiveerd om op mijn bek te gaan.
En ik heb misschien wel heel erg zin om te zien hoe mijn volgende val er uit zal zien, en, hoe ik dan weer overeind zal komen.
