De Corona-bubbel

Daarna werd het snel, heel heavy.

Ik merkte dat ik zelf meer ongerust raakte waardoor ik het er liever niet over had, want als zij vragen “hoe is het daar” en er zijn opeens een past honderd doden dan vind ik het lastig om het speels en luchtig te houden. Ik merkte dat ze zelf ook graag wilde delen hoe het bij hun zat.

Ik vond het enorm interessant om te horen hoe verschillende landen de corona-situatie benaderen en hoe mensen van verschillende culturen hiermee omgaan.

Ik was zelf de eerste paar weken van lockdown best ziek, mijn man ook. En testen was niet echt een optie dus het was, zoals velen deden en doen, een kwestie van, zo veel mogelijk contact verminderen en proberen mensen niet te besmetten. Op enig moment sprak ik met iemand uit Australië en die vertelde heel luchtig dat hij een test hsd gehad, gewoon omdat hij het wilde, die konden ze gewoon aanvragen, en hij had het niet.

Ik vond het zo bijzonder om de verschillen te zien.

Ik sprak mensen uit Zweden, Noorwegen en Denemarken waar alles best tam leek.

Een van m’n regulars is een jongen van begin 20 uit Denemarken die eigenlijk net bij zijn oma die 2uur verder woont op bezoek zou gaan. We hebben het gehad over opties en ik stelde videobellen voor en hij dacht dat dit niet zou werken omdat ze het niet zou snappen. Een week later kwam hij terug om me te bedanken voor het idee want het oma-videobellen was een succes. Een van mijn favoriete werk-dingen ooit.

De sfeer was vooral “we weten het niet zo goed en we proberen er het beste van te maken”.

Hoe luchtig sommige mensen er nog over waren werd het ook zwaarder : ik sprak met mensen die hun baan kwijt zijn geraakt door corona, met mensen die in het medische veld werken en al ongelooflijk veel hadden gezien of meegemaakt, shifts draaide die dagen duurde en medisch personeel wat zich aan het voorbereiden was op de piek.

De sfeer werd vooral : we maken ons allemaal enorm zorgen om de mensen die we lief vinden en we bereiden ons voor op het ergste. En de onderliggende emotie die ik enorm merkte bij mensen was angst.

En dan denk je misschien “hoe weet je dat nou, ze typen alleen maar dingen.”

Maar, ik lees al jaren hoe mensen typen. En ik denk dat ik best goed ben in het lezen van verschillende persoonlijkheden via text, en via de woordkeuzes van mensen kan zien wat ze eigenlijk willen zeggen.

Ik leef al jaren op het internet, ik snap deze context best heel goed denk ik.

Ik merkte aan mezelf dat ik eerst enorm in angst en paranoia ging, ik dwong mijn man me te helpen de boodschappen schoon te maken. Ik vond het gewoon heel eng. En vond het daardoor ook lastiger worden om online te blijven want ik wilde niet steeds horen dat het overal heel slecht ging en dat mensen bang zijn. Ik vind dat namelijk hele nare dingen.

Enerzijds vond ik dat lastig, anderzijds genoot ik dus ook enorm van de companion rol, een luisterend oor kunnen zijn. Ik geniet altijd van die rol overigens. Als ik mensen blij kan maken, ook zonder dat ze mij betalen, dan ben ik daar best heel oké mee. Ik wil gewoon dat mensen blij zijn en zich fijn voelen.

Ik merkte dat als ik me focus op dingen die ik kan doen om te helpen, mensen iets fijns mee te geven, of gewoon een nieuw perspectief kon geven ik blij werd. En ik probeerde bepaalde angsten die ik had in te perken door initiatieven te nemen zoals met iedereen te videobellen. Ik doe dit nu al een paar weken elke donderdag met mijn moeder en ik ben heel blij met ons nieuwe ritueel om samen te eten via WhatsApp.

Twee weken into lockdown moest ik opeens enorm huilen. En ik had allerlei realisaties over waarom dit was, namelijk, you guessed it: fear. Angst omdat ik bang was mensen te verliezen en niet de mogelijkheid te krijgen om bepaalde dingen te doen en ervaren. Angst omdat gewoon het concept dat mensen heel ziek worden en op een anew manier sterven ik daar gewoon heel verdrietig van wordt.

En toen had ik 2 keuzes: helpen of huilen.

Dus ik switchede naar hulp modus.

Ik voelde me juist ook enorm geïnspireerd, ik had zo veel ideeën, voor de podcast, voor online sekswerk voor van alles. Maar door de corona onzekerheid vond ik het lastig veel dingen uit te voeren.

En corona is eng. En ik denk dat ik het enger vond dan ik aan mezelf en anderen wilde toegeven.

Ik wil al weken verschillende think pieces schrijven over corona en sekswerk en OMRP dingen, maar ik zat zo enorm vast (sorry Martijn) en ik denk dat dat was omdat ik niet goed wist welke waarde ik kon bieden.

We zijn geen nieuwszender, podcasts opnames lagen stil, ik wist niet zo goed welke waarde ik nu kom bieden.

Ook niet helemaal waar trouwens, ik kreeg namelijk al vrij snel het idee om een online sex work guide te schrijven. Ik speel namelijk al 2 jaar met het idee om mensen te helpen een betere sekswerker te worden, hen te coachen en advies te geven. Nee eigenlijk zelfs al veel langer ik gaf namelijk mijn eerste workshop over online sekswerk in 2017 denk ik, of 2016?

Vlak voor Corona had ik het ook met het PIC gehad over mogelijke workshops.

Ik denk dat ik het lastig vond te erkennen hoe veel impact deze situatie heeft op al onze levens.

En, ook iets met dat ik niet per se wilde dat corona de inspiratie zou zijn voor deze guide(s). Waarom weet ik niet, want, een betere aanleiding zou je misschien niet kunnen bedenken.

Maar het idee dat dit project geïnspireerd was door angst vond ik ergens in mijn hoofd een naar idee.

Ik vind veel dingen momenteel best lastig.

Ik wil gewoon graag mensen iets waardevols kunnen geven. En ik zat vast omdat ik niet wist wat de beste manier was. En ik weet de beste manier nog steeds niet. Maar, ik ga gewoon wat dingen proberen en ik hoop, dat het voor iemand waardevol is.

Ik kan niet echt iets beloven, ik denk dat we het samen gaan ontdekken.

Martijn en ik zijn bezig om de beste manier uit te vinden om online podcast interviews te doen, en gezien onze huidige seizoenen even stil liggen, hoor ik enorm graag jullie input over wat jullie zouden willen zien en horen 🙂

Let goed op jezelf en de mensen om je heen.

Heel veel liefs,

Niki