De wallen, de toekomst en het verleden.

Mariska Majoor en haar dochter Robin Haurissa hebben het afgelopen jaar gewerkt aan hun tweede boek samen. Mariska schrijft de verhalen, en Robin maakt de foto’s. Een ijzersterk duo.
Het eerste boek van Mariska en Robin is “United under a Red Umbrella”, waarbij ze sekswerkers van over de hele wereld hebben geïnterviewd. Een enorme aanrader als je benieuwd bent naar het perspectief en de belevingswereld van sekswerkers wereldwijd.

Dit boek, “De wallen, de toekomst van ons verleden”, is een stuk persoonlijker. Het neemt ons terug in de tijd naar toen Mariska zelf werkzaam was op de Wallen, waarbij ze terugkeren naar voor hen bijzondere plekken en mensen uit de buurt.

Afgelopen woensdag, 6 mei 2020, mocht ik Mariska Majoor en Robin Haurissa helpen bij de live-stream van hun boek-presentatie.
Vanwege corona ging hun oorspronkelijke boek-presentatie niet door, en besloot Mariska dat ze haar boek wilde presenteren op een plek die voor haar heel bijzonder is: De Majoor Bosshardtbrug, middenin de Wallen.

Omdat ik een en ander van streamen weet had ik mijn hulp aangeboden. Van te voren realiseerde ik me (dankzij Martijn) al dat er verschillende levels zijn om dit te doen op een buiten-locatie, én vooral dat buiten streamen niet zo makkelijk is als het lijkt + dat het toch echt andere koek is dan wanneer ik dit doe vanuit mijn veilige binnen-omgeving waar alles gewoon klaar staat. We besloten te gaan voor de semiprofessionele uitstraling, Mariska huurde wat microfoons, ik had nog 2 statieven thuis liggen (waarvan ik er 2 uit mijn handen liet vallen 2 seconden voor ik de deur uit liep, die was dus iets wiebeliger dan ik had gewild) om de telefoons op te knallen.

Ik had wel al gehoord via mensen van het PIC dat de wallen enorm rustig zijn nu, wat ook logisch is natuurlijk. Corona, geen toeristen, mensen blijven vooral thuis. Niemand die er niets te zoeken heeft zal daar nu rondlopen.
En dat vond ik eigenlijk een hele fijne en bijzondere ervaring.

Anderhalve meter afstand houden lukte prima, het was wel erg onwennig, omdat het mijn eerste echte sociale contact met mensen was (op mijn man na) dus je staat met elkaar een beetje te dansen en oog-knuffels uit te delen.

De ochtend was altijd mijn favoriete tijdvak om op de Wallen te zijn. Weinig toeristen, vooral mensen die er wonen en werken, niet veel mensen op straat, Hoe vroeger hoe beter, in mijn mening.  De sfeer is altijd zo anders dan ‘s nachts. De mensen zijn vriendelijker, de sfeer is luchtiger. Hoe meer mensen er gedurende de dag op af komen, hoe drukker het wordt natuurlijk, maar de energie van de plek werd ook meer gehaast, meer opgefokt. Wat overigens niet altijd een slecht ding was. Ik hield enorm van ook ‘s middags en ‘s avonds op de stoep zitten voor het PIC en te kijken naar alles wat er gebeurde. Je zit daar toch net niet helemaal in iedereens vizier waardoor het voelt alsof je vrij anoniem naar iedereen kunt kijken. Heerlijk.

En nu was het dus eigenlijk alsof de ochtend-sfeer er de hele middag was. Ik liep de wallen op vanaf de prins hendrikkade, liep langs mijn favoriete coffeeshop en blij verrast te zien dat ze open zijn en er alsnog een lange rij klanten stond te wachten.

De zon scheen, het water in de grachten straalde. En op niet heel veel, maar genoeg, plekken zaten er mensen op stoepjes. Of op stoeltjes op de stoep. Waarschijnlijk mensen die daar boven wonen. Hier en daar wat mensen die aan het werk zijn. En de sfeer die er hing voelde zo ongedwongen en amicaal dat het bijna bizar was om te bedenken dat het al half 5 in de middag was.

Nog nooit heb ik zo rustig over de grachten kunnen wandelen.

Toen ik aankwam lopen hoorde ik de prachtige stem van Marcelle die haar microfoon aan het testen was. Er zaten wat jongens van mijn leeftijd denk ik aan de zijkant van de brug, lekker met stoeltjes in de zon. Zij waren ook aan het genieten van haar prachtige stem.

En het voelde als een bijzonder moment. Waarschijnlijk deels omdat corona, en weinig menselijk contact. Maar ergens voelde het ook gewoon heel goed. Alsof de volkse sfeer die de wallen heeft weer wat meer was teruggekeerd. Voorheen kon je natuurlijk nooit met stoeltjes op de brug van de zon zitten te genieten.

Er liepen en fietsten mensen langs die in de buurt wonen of werken. Mensen maakte wat flauwe grapjes met elkaar, één meneer vond dat hij ook in het boek had moeten staan. Het was gewoon heel fijn. Ongedwongen is vooral het woord wat in me opkomt.

Ik ben heel benieuwd hoe corona de wallen zal veranderen. Ik hoop natuurlijk vooral in positieve zin. Misschien zullen toeristen nog een tijdje wegblijven en zodra de dames weer aan het werk mogen in de ramen zullen misschien weer vooral mensen uit Nederland klant worden? Ik kan me voorstellen dat het of heel rustig blijft, of juist, niet te druk maar wel druk genoeg om aardig te verdienen, juist omdat mensen zo verlangen naar menselijke interactie en intimiteit.

Ook zonder corona gebeurde er over de situatie op de wallen al veel: burgemeester Halsema presenteerde een jaar geleden de 4 mogelijke scenario’s die zij voor zich zag voor de Wallen, waar Ivar Schreurs onderzoek naar heeft gedaan. Het onderzoeksrapport en zijn conclusie vind je hier.
De Wallen is al jaren in opspraak en iedereen heeft er een mening over (ik ook).

Mariska overhandigde haar boek aan burgemeester Halsema, en het voelde bijna als een soort, nieuw begin of zo. En dat is misschien juist ook wel wat de wallen nodig had. Een soort reset, waarvan ik hoop dat het de mensen in de buurt en de buurt zelf veel goede dingen zal brengen. De boodschap die Mariska en Robin hadden voor Femke was de hoop “dat de kern van de Wallen behouden mag worden”.

Ik hoop het ook.

Ik kreeg van Mariska en Robin een exemplaar van het boek mee, en toen ik thuis was begon ik in het boek te bladeren en werd mijn aandacht eerst vastgehouden door de adembenemend mooie foto’s die Robin heeft gemaakt, en toen door de anekdotes van Mariska over haar tijd als sekswerker en door haar manier van schrijven die zo beeldend is dat ik alles levendig voor me kon zien en daarna gewoon door het hele boek als geheel bij elkaar.

Ik raakte er zo door opgeslokt dat ik het bijna in één keer weg las.

Martijn en ik wilden voor corona-tijd al graag een serie maken over de Wallen en dit boek heeft me nieuwe inspiratie gegeven. Ik kijk er enorm naar uit om met Robin en Mariska te mogen praten over dit boek, de Wallen, de toekomst, en het verleden.

De live-stream van de boekpresentatie vind je hier en het boek koop je hier!