“Dude, I have no control over your opinions or views about me”

Hoi ik ben Niki en ik ben jarenlang een activist in hart en nieren geweest. Nog steeds wel denk ik.

Ik maak vaak grapjes over het feit dat ik heel per ongeluk in het juridische vak terecht gekomen ben, wat ook zo is. Maar eigenlijk past het wel heel erg bij hoe ik altijd ben geweest.

Heel cliché, maar: onrecht is iets wat me heel boos kan maken. Vanaf kleins af aan kwam ik altijd al op voor de kinderen die gepest werden en wilde ik altijd al iedereen beschermen van enig kwaad.

Ik ben ook een persoon van extremen. Wat dus betekent dat als ik ergens voor ga, ik ergens ook HARD voor ga. En dan zijn er vaak geen goed werkende remmen om me een beetje te bedwingen. Dat is denk ik ook niet per se nodig, want passie is iets goeds denk ik. En als ik echt terug kijk naar, alles wat ik ooit heb gedaan, dan heb ik eigenlijk helemaal nergens spijt van. Sure, niet alles was even handig of even slim, en er zijn veel momenten waar ik zeker naar terug kijk en denk “bitch, What. The. Fuck” maar spijt? Nee. #noregrets

Oké terug naar het verhaal ik was dus jarenlange een gepassioneerde activist en ik sta nog steeds voor alles waar ik heel hard voor gevochten, gestreden en geschreeuwd heb. Maar sinds m’n breakdown turned breakthrough turned spiritual awakening in mid 2018 heb ik wel iets heel belangrijks geleerd wat ik eigenlijk nog niet eerder echt had gezien als iets belangrijks: nuance.

De eerste realisatie hierover had ik toen ik tijdens een tinder-avontuur in Zwolle terecht kwam met een hele lieve man, en we op enig moment in de nacht een gesprek hadden over feminisme en de patriarchy. Ik, gepassioneerd feminist, luisterde naar hem en dacht “oh hij snapt het niet, ik leg het hem wel uit”. Dus ik legde hem uit wat ik bedoelde met feminisme, de patriarchy en mijn blik op de maatschappij. Hij, gepassioneerde rebel van de maatschappij, dacht toen “nee jij snapt het niet ik leg het jou wel even uit” en toen legde hij mij uit dat de patriarchy niet bestaat, maar dat “de machine” bestaat. En voor mogelijk de eerste keer in mijn leven ging ik niet direct tegen hem in maar dacht ik oké, leg het me uit. En als ik eerlijk ben deed ik dat met wat arrogantie, ik ging er namelijk vanuit dat ik gelijk had en dat ik hem na zijn praatje de les zou lezen met ‘de echte realiteit van de wereld’.

Mijn mond viel open van verbazing toen ik me realiseerde dat hij letterlijk alles zei wat ik ook wilde zeggen, zou zeggen en al had gezegd. Het enige verschil? De termen die we gebruikte. Hij legde de patriarchy aan mij uit, maar gebruikte daarvoor de term “de machine”.

Gedurende de dagen dat ons avontuur duurde hebben we heel veel gepraat, eigenlijk, bijna alleen maar gepraat. En op zó veel momenten leidde dit tot een BIJNA escalatie. Omdat hij en ik allebei gepassioneerd zijn over wat we vinden, en omdat we allebei overtuigd waren van ons gelijk. Maar om de een of andere reden was het voor ons allebei de eerste keer in ons leven dat we ook echt open stonden voor het idee dat escalatie misschien helemaal niet nodig was. En dat als we naar elkaar zouden luisteren en open zouden staan voor de mening van de ander- en het belangrijkste: elkaar niet veroordeelden voor de mening van de ander, een escalatie helemaal niet nodig was.

We hadden namelijk kennelijk allebei al voordat ons avontuur begon gerealiseerd dat we elkaar hele leuke personen vonden, die heel erg op elkaar leken. En gedurende het avontuur vonden we steeds meer en meer gelijkenissen. En ik denk dat dat ook heel erg bijdroeg aan het feit dat we kleine of zelfs grote meningsverschillen niet wilden laten escaleren.

Ik heb heel veel van hem geleerd, net als van al mijn tinder-avonturen in die tijd, maar wat ik vooral heb geleerd is: 1. dat nuance enorm belangrijk is, want als dat er niet is maak je ruzie met elkaar terwijl je het letterlijk met elkaar eens bent terwijl je enkel een ander woord gebruikt om hetzelfde fenomeen te beschrijven en 2. dat ik iemand kan en mag respecteren, lief kan en mag vinden, en tijd met een persoon mag en kan doorbrengen ook als die persoon en ik andere politieke of idealistische ideeën hebben.

Dit verhaal was belangrijk want het droeg bij aan mijn ontwikkeling als persoon. Aan het worden van mezelf, Niki dus. Als ik die ervaring niet had gehad, en meerdere soortgelijke ervaringen nadien, dan zou ik waarschijnlijk niet eens met mijn huidige partner zijn. Want hij houdt van nuance. En soms vind ik dat nog best lastig. Dan word ik boos omdat “je toch godverdomme weet wat ik bedoel loop niet zo te mierenneuken man” maar mijn man heeft me geleerd dat mierenneuken soms belangrijk is.

Het hele concept van “nuances” is eigenlijk, realiseer ik me terwijl ik dit schrijf, het hele afgelopen jaar ook een soort keyphrase geweest voor me. Want ik zocht het, onbewust, overal.

En ik vond het ook overal.

Het zorgde ervoor dat toen ik in de zomer van 2018, terwijl ik op de grond met een kat lag te knuffelen. onderweg naar huis van mijn favoriete plekje aan het water, en ik met een leuke dame in gesprek raakte omdat ze vroeg of ik een bosje bloemen wilde, want zij had een aantal bosjes gered van de Albert Heijn anders zouden ze weggegooid worden, ik daadwerkelijk een gesprek met haar kon hebben zonder haar te veroordelen. Want, zij is een Christen. En begon tegen mij over God te praten. Dat vond ik vroeger altijd lastig, en eigenlijk ook gewoon vervelend. Maar ik kon het toen accepteren, omdat ik zelf een soortgelijke band met het universum had opgebouwd en ik dus misschien eindelijk snap wat Christenen nu precies bedoelen als ze naar hun band met God verwijzen.

Toen ik de dag daarop weer naar mijn plekje liep kwam ik haar opnieuw tegen en zaten we samen een tijdje aan het water. Ze vertelde me dat ze bij het Leger des Heils had gewerkt, en ik vertelde haar dat ik sekswerk deed.

En als ik dat gesprek met haar een jaar eerder zou hebben gehad, dan had ik het niet gekund. Want ik zou haar veroordeeld hebben voor haar geloofsovertuiging, en ik zou bij voorbaat al hebben besloten dat zij mij zou veroordelen voor mijn werk.

Maar dat deed ze niet. En ik veroordeelde haar ook niet.

Ze stelde me allerlei vragen, en ik beantwoordde haar vragen. Op mijn beurt stelde ik haar vragen en zij beantwoordde die. En het was een bijzonder moment voor mij, vooral omdat ik gewoon niet in staat was geweest om dat gesprek te voeren als ik niet eerst had geleerd dat nuances belangrijk zijn, dat niet alles zwart of wit is. En dat ik mensen fijne mensen kan vinden, ook als we het niet over álles eens zijn.

Ik vertel dit allemaal nu omdat ik dus vandaag een soort persoonlijk dilemma had. Omdat ik bang ben dat als ik met mijn nuance aan kom zetten dat er dan mensen zijn die vinden dat ik sekswerkers verraad. Of dat ik niet oprecht ben. Dat ik niet meer sta waarvoor ik zég te staan. Dat ik bang ben dat als ik met bepaalde mensen in gesprek ga dat anderen in de sekswerk-industrie mij dan zullen veroordelen omdat ik mensen een platform geef die een mening hebben waar ik, wij, en zij het niet mee eens zijn.

Omdat ik bang ben dat mensen die ik ken vinden dat ik door mijn behoefte aan nuances sekswerkers in de steek laat. Omdat ik bang ben dat mensen met wie ik het niet eens ben mij zullen gebruiken als voorbeeld van “zie je wel die sekswerkers zijn het niet eens met elkaar eens, ze weten zelf niet eens waar ze het over hebben”. En ook dat mensen mijn woorden simpelweg verkeerd zullen interpreteren.

MAAR. Vandaag, meer dan een maand nadat ik bovenstaande schreef, had ik tijdens mijn werk opeens wéér een realisatie. Guys, het is allemaal echt niet heel baanbrekend, ik heb nog meer clichés voor jullie. Oké lets go.

Ik was aan het werk en ik zat opgemaakt en semi-aangekleed voor mijn webcam. En het was rustig dus ik zat gewoon een beetje te genieten van mijn muziek. Lekker een beetje meezingen met Doja Cat – Rules: “if you spend some money then maybe i just might fuck you”, wat een heerlijke zin is dat toch. Anyway, ik zit daar dus, en een gozer (ga ik van uit, misschien een slechte assumptie) begint allerlei dingen te zeggen, niet per se meteen vervelend, maar wel heel overduidelijk heel troll-y. Hij probeerde me in een soort van hoekje te duwen zodat ik iets zou roepen als “hey dat klopt niet” “dat is niet waar” of iets anders in die trant. Ik had er geen zin in, en ik was ook niet per se offended genoeg om hem te blocken of te kicken (uit mijn chatroom). Want weet je; soms wil je gewoon even praten met iemand anders dan jezelf, het maakt mij weinig uit waarover of met wie. Dus hij blijft een tijdje doorgaan met het hoekje creëren waar hij me zo graag in wilt hebben en toen moest ik er een beetje om lachen en hoorde ik mezelf opeens zeggen:

“Dude, I have no control over your opinions or views about me, my life, my personality or anything. So I am not even going to try to control it.”

En toen ik mezelf dat hoorde zeggen dacht ik: wacht, wat zei ik nou, oh, ja, dat is verdomme ook zo. Jezus. Weer zo’n voorbeeld van een heel bekend concept dat ik dacht te kennen, weten en te beheersen. Maar om de een of andere reden klikte het opeens toen ik mezelf het daadwerkelijk hardop hoorde zeggen tegen een troll op het internet.

Dus laten we onderzoeken waarom: waarschijnlijk omdat ik het ook echt zo voelde. Ik geef oprecht niets om internet trolls die in mijn chatroom komen. En soms snap ik zelf ook niet zo goed waarom niet. Waarschijnlijk omdat het op het internet is, maar misschien wel meer het feit dat ik als ik aan het werk ben niet echt “Niki” ben. Mijn werkpersona is zeker een onderdeel van wie ik ben, maar meer een karikatuur zou ik zeggen.

Ik vergroot bepaalde aspecten van mijn persoonlijkheid en wie ik ben wat meer, en andere aspecten van mezelf laat ik juist minder zien. Het is niet “doen alsof”, of tenminste, zo voel ik het niet. Het is meer jezelf aanpassen aan de situatie denk ik. Dus nu vraag ik me eigenlijk ook af of het dan inderdaad het werkpersona-masker is, of misschien is het ook wel dat ik dit werk al 9 jaar doe en ik zó zelfverzekerd ben over wat ik doe en kan, en weet dat als iemand me dan van mijn a propos probeert te krijgen dat ik het dan gewoon kan loslaten. Ofzoiets? Of naast me neer kan leggen?

Nog zo’n cliché thema dat ik probeer onder de knie te krijgen.

Een aantal jaar geleden zouden sommige troll-y dingen die ik nu ervaar mij veel meer raken. Maar I just simply do not give a fuck what they think of me. I’m just here, showing up, doing the work, and having fun while I’m here.

Eerst dacht ik dat de conclusie van dit stuk was dat ik gewoon “weer bang” was voor dingen, wat niet onwaar is. Maar ik realiseer me dus nu opeens wat die angst is die ik eerder probeerde te beschrijven maar niet goed kon benoemen.

De angst dat ik niet kan controleren wat anderen van mij, mijn woorden, mijn leven, mijn persoonlijkheid etc. zullen vinden. En dat als ze iets van een van die dingen vinden, dan vinden ze dat van mij, Niki, en niet mijn werkpersona.

En het engste is misschien dan nog wel: wat nou als ze dan ook nog gelijk hebben? Wat nou als mensen nare dingen zeggen over mij, of over onze podcast, of over mijn ellenlange dagboek-entries zoals deze, en ze ook echt kloppen?

Ik denk nu, dat die angst verankerd is in het idee; ‘stel nou dat ze nare dingen zeggen over mij, én dat die nare dingen ook echt kloppen, dat dit dan misschien betekent dat ik een slecht persoon ben’. En ook dat het dingen zijn die ik niet kan veranderen, en dat het dus betekent dat ik dan voor altijd een slecht persoon zal zijn. Terwijl ik ook weet dat we altijd alles kunnen veranderen. Maar alleen aan onszelf, en aan wat we zelf denken en wat we doen.

Ik kan alleen controleren wie ik ben, wat ik doe, hoe ik leef, wat mijn intenties zijn en hoe ik handel.

Ik heb geen controle over de mening van anderen over mij, mijn leven, mijn doen en mijn laten. Dus zolang ik leef met een zuivere intentie, en zolang ik weet dat mijn intentie puur is, en zolang ik er voor zorg dat ik handel op een manier die aansluit bij mijn intenties (met hulp van mijn omgeving die me even laat weten “hey bitch, je deed X en Y en dat was echt niet oké”) dan is dat eigenlijk alles wat ik kan doen.

Sterker nog; dat is het énige wat ik kan doen.

En als anderen ervoor kiezen om mijn intenties als slecht te bestempelen, so be it.

Want ik heb daar dus géén controle over.

En wat een bevrijdend gevoel is dat eigenlijk 🙂