Het Stoepje #1
Vanaf juli zit ik elke dinsdag in het PIC (Prostitutie Informatie Centrum).
Kletsen en koffie met de buurman is een van mijn favoriete momenten van de dinsdag.
Een van mijn andere favoriete dingen is het PIC stoepje.
Elke dinsdag heb ik een zelfde soort routine: spullen neerzetten en mezelf installeren. Koffie maken, en dan met koffie en peukie op het stoepje zitten. Er is voor mij geen betere manier om mijn dinsdagen te beginnen.
Mensen kijken is een van mijn favoriete dingen, altijd. Ik vind het gewoon fascinerend om te zien hoe mensen leven en hoe hun hoofd werkt en hoe ze met anderen interacteren en zichzelf presenteren. Ik vind mensen fascinerend.
Het stoepje bij het PIC is hier perfect voor. Het is een beetje alsof je achter het raam zit in de zin dat ik mensen altijd zie voordat zij mij zien. Soms zien ze me helemaal niet.
Ik weet dat ik niet de eerste ben die schrijft over hoe klanten zichzelf gedragen op de wallen dus dat ga ik ook niet doen. Maar soms valt het contrast tussen de verschillende klanten zo enorm op en dat vind ik zo leuk.
Er komt een knappe jonge man van eind 20/begin 30 aanlopen, een van de dames klopt op het raam en hij raakt zichtbaar een beetje van z’n a propos. Hij lacht nerveus, doet een soort zwaaitje naar de dame en wilt doorlopen. De dame doet iets, wat weet ik niet, maar hij staat stil en kijkt een beetje nerveus om zich heen. Je ziet hem denken “zie ik iemand die ik ken, nee, oké ik blijf even staan” En hij blijft even bij de lantaarnpaal staan terwijl hij nerveus lacht naar een van de dames. Je ziet aan zijn lichaamstaal dat hij heel graag bij haar naar binnen wilt (no pun intended). Maar ook zie je dat het voor hem nieuw is, en hij niet zo goed weet wat hij met dit verlangen moet. Moet hij nou naar binnen binnen? Of toch niet? Hij staat een halve minuut stil en je ziet in zijn gezicht de overweging plaatsvinden. Hij besluit door te lopen.
“die komt wel weer terug” dacht ik toen.
En nog geen 5 minuten later komt hij weer aanlopen, vanaf de andere kant deze keer. Hij heeft zijn houding hersteld: hij loopt zelfverzekerd naar de ramen toe maar gaat op het laatste moment tóch niet naar binnen.
“kom op nou ventje, doe het nou maar, je weet dat je het wilt” denk ik.
Terwijl dit plaatsvond liep er een andere man langs, hij was iets ouder en overduidelijk veel meer comfortabel in deze buurt. Hij liep zonder te aarzelen naar een van de anderen dames en verdween direct achter het raam. Voor deze man was het overduidelijk niet de eerste keer, en je zou kunnen zeggen dat het voor hem de normaalste zaak van de wereld leek.
Nog een minuutje of 10 later kwam de jonge man weer aan, doelbewust deze keer en hij gaat eindelijk naar de gekozen dame toe.
Drie keer is scheepsrecht zeggen ze altijd.
