Hold on to your (red) umbrella’s!

/0 Comments/in , /by

Een podcast opnemen is een stuk ingewikkelder dan ik van te voren had bedacht.

En dat zegt best veel, want van te voren had ik al best veel ideeën over hoe ingewikkeld het zou zijn.

Ik ben Niki en ik hou enorm veel van kletsen met mensen. Praten is waarschijnlijk een van allerfavoriete hobby’s. Ik zei altijd als grapje dat “niets me stil kan krijgen”.

De allereerste keer dat Martijn en ik probeerde een (test) aflevering op te nemen met Lieve Lisette kwam ik er achter dat er kennelijk toch wél dingen zijn die me stil kunnen krijgen.

De aan-knop van de microfoon.

Ik kreeg gewoon geen geluid uit mijn mond. Waarschijnlijk omdat ik toch een bepaalde angst had en mogelijk nog steeds heb. Angst zoals ik die in deze post ook al noemde. Wat vooral allemaal neer komt op “wat zouden mensen hiervan kunnen gaan vinden of denken”.

Doorgaans ben ik best wel een “I don’t give a fuck” type persoon. Maar ik wil wel graag dat mijn woorden en daden in lijn staan met mijn intentie.

Mijn intentie is altijd: het begrijpen van mensen. Waarom doen mensen wat ze doen, en denken ze wat ze denken, en waar komt dit vandaan?

Ik heb veel geleerd en vooral genoten van alle leuke gesprekken met iedereen die ik heb mogen ontvangen Onder Mijn Rode Paraplu.

Wat ik vooral erg bijzonder vindt is dat ik eigenlijk veel meer polariserende meningen had verwacht, vooral in de ‘Verknallen we de Wallen’ afleveringen. De conclusie die ik vooral heb moeten trekken uit deze afleveringen is dat de meesten hetzelfde willen bereiken: eenheid, samenhorigheid en acceptatie. De manier waarop men dit wilt bereiken verschilt wel enorm, en dat is natuurlijk heel mooi. De wereld zou geen betere plek zijn als we allemaal over alles hetzelfde denken. Iedereen heeft zijn eigen ervaringen en trekt daardoor zijn eigen conclusies en ik ben enorm dankbaar dat zij dit met mij hebben willen delen.

Als ik terug kijk op het afgelopen jaar vind ik dat Martijn en ik trots mogen zijn wat we aan afleveringen en content de wereld in hebben gebracht. Vooral gezien het feit dat we dit allemaal ongesubsidieerd en naast onze fulltime banen er bij hebben gedaan!

Jullie hebben mogelijk gezien dat het wat stiller is geweest aan onze zijde, dat is omdat we proberen ons eerste pilot-seizoen goed af te sluiten en we druk zijn om ons voor te bereiden op het volgende seizoen!

We krijgen steeds meer e-mails en berichten van mensen die met plezier naar de podcast hebben geluisterd, en wat ik het leukste vindt: dat ze een nieuw perspectief hebben gevormd over een onderwerp en iets nieuws hebben geleerd!

Martijn en ik hebben het afgelopen jaar met verschillende stijlen ge-experimenteert en diverse ideeën geprobeerd.

We hebben ideeën over hoe we het volgende seizoen beter en leuker kunnen maken, maar we zouden heel graag ook feedback van jullie willen ontvangen!

Als jullie ons willen helpen om OMRP te verbeteren, kunnen jullie op onze website een feedbackformulier vinden. Hierin staan vooral multiple-choice vragen, die ons kunnen helpen met het beslissen naar welke richting we ons meer zullen bewegen. Heb je input of feedback die niet terug komt in het formulier? Mail ons dan op info@ondermijnrodeparaplu.nl !

Heel erg bedankt voor het luisteren het afgelopen jaar, en ik zie jullie binnenkort heel graag weer: Onder Mijn Rode Paraplu!

Het stoepje

Het stoepje #3

/0 Comments/in , /by

Het is inmiddels een stuk kouder dus ik zit niet zo veel meer op het stoepje, maar ik sta soms wel nog even op mijn stoepje om een peukie te roken.

Vandaag stond ik op het stoepje, koffie in mijn linkerhand, peukie in mijn rechterhand en ik zag een dame gehurkt zitten naast de kerk.Ik snapte niet zo goed wat ze deed dus ik keek een beetje naar haar totdat ik me realiseerde dat ze aan het plassen was. Niet per se de beste plek, but if you gotta go you gotta go I guess?In haar defense, midden in corona-tijd, er is nu ook niets open waar ze even terecht kon om naar de wc te gaan.

Er liep toevallig net een meneer langs die naar haar wees en aan mij vroeg wat de dame aan het doen was. Ik zei dat ik het niet zeker wist.
Vervolgens vroeg hij me of alles gesloten was op de Wallen, dus ik vertelde hem dat alles inderdaad helaas gesloten was.

Hij vroeg om een peukie, ik had ze niet bij de hand dus we lieten het even, terwijl hij me nogmaals vroeg of hij dacht dat het goed ging met de dame waarop ik antwoorde dat ik hoopte van wel.

Toen ze opstond, zichzelf had gefatsoeneerd en onze richting op liep vroeg de meneer aan haar of alles goed ging. Ze leek niet echt te hebben gehoord wat hij zei, maar ze liep vervolgens wel onze kant op en bood ons allebei een sigaretje aan. Ze vertelde kort dat ze uit Brazilië kwam, maakte enkele gebaren naar de man en verdween vervolgens richting Oudekerksplein.

De man zei nogmaals dat hij hoopte dat het goed ging met de dame en hij stak vervolgens met een content gezicht zijn sigaret aan.

We moesten er beide een beetje om lachen omdat hij tóch zijn peukie had gekregen.

Voordat ik naar binnen ging zei ik tegen hem dat we vaak alleen maar hoeven te vragen om wat we willen en dat het Universum vervolgens geeft wat we graag willen hebben, vaak op een manier die we niet per se hadden verwacht.

Het Duet tussen de Muziekboot en de Oude Kerk

/0 Comments/in , , /by

Een week of 2 geleden leerde ik dat elke dinsdag om 16:00 uur Reinier, de meneer van de Muziekboot, een duet houdt met de Oude Kerk.

 

Ik was toen nét te laat om het hele duet nog te zien, ik liep er heen met iemand van het PIC en zag daar nog iemand staan die ik kende. We waren net te laat, maar Reinier deed voor ons speciaal nog wat deuntjes, alsof we een serenade kregen van hem. Heel bijzonder.

 

Vandaag was ik precies op tijd. Ik was het even vergeten, maar om stipt 4 uur hoorde ik de kerk een beetje “gek” spelen dus ik liep snel het PIC uit, om de kerk heen, naar de brug toe.

Hij speelde niet écht gek, maar vanaf het PIC kan je alleen de kerk horen, Reinier hoor je hier niet.

De kerk speelde een paar seconden, dan was het even stil, en dan speelde hij weer, en dan was het weer stil.

Normaliter speelt de kerk volledige liedjes, nu speelt hij steeds een stukje, vandaar dus “gek”.

Ik loop al jaren op de Wallen rond en dit heb ik nooit geweten. Heerlijk dat ik nog steeds wekelijks nieuwe dingen leer over wat er allemaal gebeurt in dit bijzondere buurtje.

Ik heb genoten terwijl ik het duet aanschouwde en ze samen Hallelujah en All You Need Is Love speelde, dus ik wilde dit graag met jullie delen.

Als je in de buurt van de Wallen bent op dinsdag om 16:00 uur, raad ik het enorm aan om even een kijkje te nemen om het bijzondere duet te aanschouwen.

Podcast: Play in new window | Download

Het stoepje

Het Stoepje #2

/0 Comments/in , /by

Het is het einde van de middag, een uurtje of 5 en ik rookte nog even een peukie voordat ik mijn projecten voor de dag afrond en weer naar huis ga. Het had net de hele tijd geregend en de zon brak net weer een klein beetje door de wolken heen. Amsterdam is altijd schitterend, het hoeft geen stralende zon te zijn.

Ik zie een mooie vrouw aan komen lopen, ze was heel stijlvol en chique gekleed, sexy ook. Ze was denk ik mijn leeftijd, misschien iets ouder. Eind 20/begin 30, prachtig in de make-up, haar mooie gestyled, mooie hakken. Ze liep naast een oudere meneer, ongeveer eind 50/begin 60 misschien, netjes in op maat gemaakt pak. Ze hadden allebei tasjes in hun handen van winkels waarin overduidelijk spullen zaten die voor haar gekocht waren. Ze keek me strak aan, zonder blijk van enige emotie of erkenning, ze kaak naar het raam van het PIC (waarop heel groot staat “prostitution information center”) en ze keek nog even naar mij en toen liepen ze allebei de hoek om.

Ik keek ze nog even na en dacht toen “zij is ook aan het werk, wat fijn voor haar”.

Hij zag het niet, hij liep door en had zijn rug naar me toe.

En toen keek zij opeens om. Ik voelde me een beetje betrapt want ik was haar nog een beetje aan het bewonderen terwijl ze doorliep.

In één soepel beweging draaide ze zich om, lachte voluit naar me met een prachtige grote stralende lach op haar gezicht (zo’n lach waarbij de ogen ook echt mee doen!) en toen knipoogde ze naar me en toen draaide ze zich weer terug en liep ze weer naast haar date.

Of het nou door haar warme lach kwam, of omdat zij mij bij haar “geheim” betrok, ik voelde een warme gloed over mijn lichaam heen komen en elke keer als ik aan dit moment denk krijg ik er weer kippenvel van.

Het stoepje

Het Stoepje #1

/0 Comments/in , /by

Vanaf juli zit ik elke dinsdag in het PIC (Prostitutie Informatie Centrum).

Kletsen en koffie met de buurman is een van mijn favoriete momenten van de dinsdag.

Een van mijn andere favoriete dingen is het PIC stoepje.

Elke dinsdag heb ik een zelfde soort routine: spullen neerzetten en mezelf installeren. Koffie maken, en dan met koffie en peukie op het stoepje zitten. Er is voor mij geen betere manier om mijn dinsdagen te beginnen.

Mensen kijken is een van mijn favoriete dingen, altijd. Ik vind het gewoon fascinerend om te zien hoe mensen leven en hoe hun hoofd werkt en hoe ze met anderen interacteren en zichzelf presenteren. Ik vind mensen fascinerend.

Het stoepje bij het PIC is hier perfect voor. Het is een beetje alsof je achter het raam zit in de zin dat ik mensen altijd zie voordat zij mij zien. Soms zien ze me helemaal niet.

Ik weet dat ik niet de eerste ben die schrijft over hoe klanten zichzelf gedragen op de wallen dus dat ga ik ook niet doen. Maar soms valt het contrast tussen de verschillende klanten zo enorm op en dat vind ik zo leuk.

Er komt een knappe jonge man van eind 20/begin 30 aanlopen, een van de dames klopt op het raam en hij raakt zichtbaar een beetje van z’n a propos. Hij lacht nerveus, doet een soort zwaaitje naar de dame en wilt doorlopen. De dame doet iets, wat weet ik niet, maar hij staat stil en kijkt een beetje nerveus om zich heen. Je ziet hem denken “zie ik iemand die ik ken, nee, oké ik blijf even staan” En hij blijft even bij de lantaarnpaal staan terwijl hij nerveus lacht naar een van de dames. Je ziet aan zijn lichaamstaal dat hij heel graag bij haar naar binnen wilt (no pun intended). Maar ook zie je dat het voor hem nieuw is, en hij niet zo goed weet wat hij met dit verlangen moet. Moet hij nou naar binnen binnen? Of toch niet? Hij staat een halve minuut stil en je ziet in zijn gezicht de overweging plaatsvinden. Hij besluit door te lopen.

“die komt wel weer terug” dacht ik toen.

En nog geen 5 minuten later komt hij weer aanlopen, vanaf de andere kant deze keer. Hij heeft zijn houding hersteld: hij loopt zelfverzekerd naar de ramen toe maar gaat op het laatste moment tóch niet naar binnen.

“kom op nou ventje, doe het nou maar, je weet dat je het wilt” denk ik.

Terwijl dit plaatsvond liep er een andere man langs, hij was iets ouder en overduidelijk veel meer comfortabel in deze buurt. Hij liep zonder te aarzelen naar een van de anderen dames en verdween direct achter het raam. Voor deze man was het overduidelijk niet de eerste keer, en je zou kunnen zeggen dat het voor hem de normaalste zaak van de wereld leek.

Nog een minuutje of 10 later kwam de jonge man weer aan, doelbewust deze keer en hij gaat eindelijk naar de gekozen dame toe.

Drie keer is scheepsrecht zeggen ze altijd.

EEN GOED BEGIN IS HET HALVE WERK

/0 Comments/in , /by

Dat hoop ik maar, want we hebben best hard gewerkt om deze podcast te maken!

Een paar weken geleden kwam Berna Meijer onder mijn rode paraplu!

Het was niet de allereerste aflevering die we opnamen, maar ik was toch best wel nerveus.

Niet alleen omdat het hele concept van een podcast hosten nieuw en spannend is voor me, maar ook omdat Berna iemand is die ik enorm bewonder. En ik wilde het graag goed doen en geen stomme dingen zeggen.

En natuurlijk is dat alsnog gebeurd, want ik weet dondersgoed dat ze Meijer heet, en in mijn nerveusheid zei ik in de intro Meijers. Ik vind het al weken vervelend, heb overwogen de intro opnieuw op te nemen, we hebben gekeken of we de S er af konden snijden, dat was lastig want ik praat best snel.

Omdat ik geen excuus meer wilde hebben om de eerste aflevering uit te stellen hebben we hem toch maar gewoon gelanceerd.

In mijn vorige post noemde ik al dat we het niet groots wilden doen vanwege de huidige wereld-omstandigheden, maar juist stil. Ook zodat we dan lekker onze groove konden vinden mbt het posten.

Gisteren kreeg ik opeens een berichtje van Foxxy Angel, die ik afgelopen week vertelde dat we binnenkort live zouden gaan.

En toen dacht ik, oh nee! En werd ik best nerveus, want verdorie ik hoop toch maar dat ze het leuk vindt. Maar ook enthousiast, want, onze allereerste luisteraar!!

Niet veel later kreeg ik van een andere vriendin ook een berichtje binnen.

En toen werd ik nog nerveuzer, maar ook enorm enthousiast want, godverdomme, we zijn dus nu ECHT begonnen! Nu kunnen we niet meer terug.

INTERNATIONAL SEX WORKERS DAY

/0 Comments/in , /by

Het is vandaag International Sex Workers Day!!

Een van mijn favoriete feestdagen. Waarom? Omdat het symbool staat voor community.

Op 2 juni 1975 kwamen ongeveer 100 sekswerkers bijeen en hadden zij de Saint-Nizier kerk in Lyon, Frankrijk bezet om hun woede te uiten over de criminaliserende en uitbuitende leef- en werk omstandigheden voor sekswerkers.

Op 10 juni, om 17:00 uur werd de kerk op brute wijze ingevallen door de politie. Dit leidde tot een nationale beweging voor sekswerkers rechten die hierna in Europa en meer delen van de wereld werd verspreid.

Van de website van NSWP (Global Network of Sex Worker Projects) :

“On 2 June 1975, approximately 100 sex workers occupied Saint-Nizier Church in Lyon, France, to express their anger about their criminalised and exploitative living conditions. They hung a banner from the steeple which read ‘Our children do not want their mothers to go to jail’, and launched a media campaign to broadcast their grievances to the world. Their action made national and international news headlines, started a strike that involved sex workers from all over France, and created a legacy of activism that is celebrated each year on International Sex Workers’ Day.“
Meer lezen hierover kan hier.

Het thema van deze dag is om sekswerkers te eren en aandacht te krijgen voor de discriminatie en uitbuitende werkomstandigheden waar veel sekswerkers mee leven.

Voor mij is dit de leukste sekswerk-dag omdat het niet enkel gaat om de nare dingen, maar het ook een soort eerbetoon is. Een eerbetoon aan alle sekswerkers die hebben gestreden voor betere omstandigheden voor sekswerkers. Een eerbetoon aan alle sekswerkers van wie dit misschien niet hun favoriete baan ooit is maar hier wel zelf voor kiezen omdat zij voor hun familie willen zorgen. Een eerbetoon aan alle sekswerkers die dagelijks te maken hebben met stigma, maar zich niet klein laten maken hierdoor.

Voor mij betekent deze dag iets als “wij zijn er, en of je het leuk vind of niet, wij gaan nergens heen“.

Ook Nederlandse sekswerkers vieren deze feestdag elk jaar.

Dit jaar heeft het PIC (Prostitutie Informatie Centrum) onze Belle (Internationaal symbool voor sekswerkers rechten) een symbolisch mondkapje opgedaan. Het PIC roept hiermee op om sekswerk, net als alle andere contactberoepen weer toe te staan.

Read more

So you wanna be an online sex worker?

/0 Comments/in , /by

Een weekje geleden was ik met mijn man op pokémon-avontuur in Utrecht. We waren aan het wandelen in de zon, vingen wat pokémon’s, keken naar wat duiven die een heel goed plekje hadden gevonden voor een nestje bij een viaduct. De baby duifjes waren heel klein en schattig, de papa duif hield ons goed in de gaten of we niet te dichtbij kwamen. Na een paar minuten naar de duifjes gekeken te hebben draaide we ons om en keek ik naar de posters die aan de andere muur hingen.

Het was allemaal in thuis-werken thema, want, Corona en toen viel deze poster me opeens op.

Thuiswerken? Dat kan bij thuis.nl!

Ik werd meteen heel enthousiast, waarom weet ik niet, waarschijnlijk om nostalgische redenen. Thuis.nl is namelijk de website waar ik ooit begonnen ben als sekswerker! Bijna 10 jaar geleden heb ik via deze website kennis mogen maken met sekswerk.
Eigenlijk had ik nog niet eens echt door dat het sekswerk was. Ik wist het ergens wel, maar toch, ook weer niet?

Ik vond Thuis omdat ik letterlijk zocht naar manieren om thuis te werken. Want ik was 19 en had op dat moment geen baan, en ik wilde er heel graag weer een. Ik had hiervoor een baantje bij de Albert Heijn, maar toen het tijd was om óf mijn contract te stoppen of me een vast contract te bieden, werd ik door ze vrijgelaten. Heel erg vond ik het niet, maar na een paar maanden zoeken naar iets wilde ik wel weer heel graag iets hebben. Ik hou er gewoon van om mijn eigen geld te hebben.

Anyway, ik googlede thuiswerken, zag dingen over telefoonsex en dacht toen “hmm, ik ben best goed in seks misschien is dit iets”.

Mijn moeder had toen ze in Griekenland woonde een Nederlandse vriendin die vanuit Griekenland telefoonseks-diensten in Nederland aanbod (misschien ook wel via deze website), en daar vertelde mijn moeder wel eens over: hoe ze dan bij haar huis naar binnenliep en haar vriendin dan stond te bellen terwijl ze aan het strijken was en een beetje met opgewonden mannen aan het kletsen was. Het klonk altijd best heel onschuldig, alsof je eigenlijk niet zo veel hoefde te doen.

Ik zag het dus allemaal als best iets onschuldigs. Als iets waar ik makkelijk mijn geld mee kon verdienen. Dat was natuurlijk niet zo.

Thuis.nl is de plek waar voor mij alles begon. En ik vond het heel leuk om die flyer te zien 1. omdat ik nog nooit een advertentie zo open en bloot in de publieke ruimte heb gezien voor sekswerk. Maar ook omdat het voelde als een full-circle moment. Omdat ik nu deze maand een workshop ga geven met het PIC over hoe je begint als online sekswerker! Deze workshop is enkel voor mensen die al als sekswerkers werken, maar nu door Corona hun strategieën moeten aanpassen.

In de toekomst hoop ik ook voor mensen die compleet nieuw zijn in het vak workshops te mogen geven!

Op 26 mei 2020 om 13:00 uur zal de workshop plaatsvinden. Kom je er ook bij?

De wallen, de toekomst en het verleden.

/0 Comments/in /by

Mariska Majoor en haar dochter Robin Haurissa hebben het afgelopen jaar gewerkt aan hun tweede boek samen. Mariska schrijft de verhalen, en Robin maakt de foto’s. Een ijzersterk duo.
Het eerste boek van Mariska en Robin is “United under a Red Umbrella”, waarbij ze sekswerkers van over de hele wereld hebben geïnterviewd. Een enorme aanrader als je benieuwd bent naar het perspectief en de belevingswereld van sekswerkers wereldwijd.

Dit boek, “De wallen, de toekomst van ons verleden”, is een stuk persoonlijker. Het neemt ons terug in de tijd naar toen Mariska zelf werkzaam was op de Wallen, waarbij ze terugkeren naar voor hen bijzondere plekken en mensen uit de buurt.

Afgelopen woensdag, 6 mei 2020, mocht ik Mariska Majoor en Robin Haurissa helpen bij de live-stream van hun boek-presentatie.
Vanwege corona ging hun oorspronkelijke boek-presentatie niet door, en besloot Mariska dat ze haar boek wilde presenteren op een plek die voor haar heel bijzonder is: De Majoor Bosshardtbrug, middenin de Wallen.

Omdat ik een en ander van streamen weet had ik mijn hulp aangeboden. Van te voren realiseerde ik me (dankzij Martijn) al dat er verschillende levels zijn om dit te doen op een buiten-locatie, én vooral dat buiten streamen niet zo makkelijk is als het lijkt + dat het toch echt andere koek is dan wanneer ik dit doe vanuit mijn veilige binnen-omgeving waar alles gewoon klaar staat. We besloten te gaan voor de semiprofessionele uitstraling, Mariska huurde wat microfoons, ik had nog 2 statieven thuis liggen (waarvan ik er 2 uit mijn handen liet vallen 2 seconden voor ik de deur uit liep, die was dus iets wiebeliger dan ik had gewild) om de telefoons op te knallen.

Read more

De Corona-bubbel

/0 Comments/in , /by

Vorig jaar zat ik steeds een beetje vast want ik vond het eng om echt te starten met mensen uit te nodigen voor podcasts. In mijn vorige Blogposts heb ik daar meer over gedeeld. Ik was eigenlijk vooral bang voor allerlei dingen.

Toen dit jaar begon, ging er ergens een knop om en deed ik gewoon wat ik moest en wilde doen om daadwerkelijk deze podcast te lanceren. We hadden een aantal afleveringen gepland, opgenomen, en om de week hadden we een nieuwe opname staan, die allemaal enorm leuk waren om te doen. Ik vond het steeds leuker om afleveringen te plannen en op te nemen. Ik had het gevoel dat ik mijn groove begon te vinden en alles net lekker begon te lopen.

En toen, kwam Corona.

En toen zat ik een tijdje in een corona-bubbel, zoals de meeste mensen denk ik wel.

Read more

“Dude, I have no control over your opinions or views about me”

/0 Comments/in /by

Hoi ik ben Niki en ik ben jarenlang een activist in hart en nieren geweest. Nog steeds wel denk ik.

Ik maak vaak grapjes over het feit dat ik heel per ongeluk in het juridische vak terecht gekomen ben, wat ook zo is. Maar eigenlijk past het wel heel erg bij hoe ik altijd ben geweest.

Heel cliché, maar: onrecht is iets wat me heel boos kan maken. Vanaf kleins af aan kwam ik altijd al op voor de kinderen die gepest werden en wilde ik altijd al iedereen beschermen van enig kwaad.

Ik ben ook een persoon van extremen. Wat dus betekent dat als ik ergens voor ga, ik ergens ook HARD voor ga. En dan zijn er vaak geen goed werkende remmen om me een beetje te bedwingen. Dat is denk ik ook niet per se nodig, want passie is iets goeds denk ik. En als ik echt terug kijk naar, alles wat ik ooit heb gedaan, dan heb ik eigenlijk helemaal nergens spijt van. Sure, niet alles was even handig of even slim, en er zijn veel momenten waar ik zeker naar terug kijk en denk “bitch, What. The. Fuck” maar spijt? Nee. #noregrets

Oké terug naar het verhaal ik was dus jarenlange een gepassioneerde activist en ik sta nog steeds voor alles waar ik heel hard voor gevochten, gestreden en geschreeuwd heb. Maar sinds m’n breakdown turned breakthrough turned spiritual awakening in mid 2018 heb ik wel iets heel belangrijks geleerd wat ik eigenlijk nog niet eerder echt had gezien als iets belangrijks: nuance.

Read more

Ben je bereid om op je bek te gaan?

/0 Comments/in , /by

Als je ook maar iets leest over personal or business growth dan kom je altijd een variant tegen van “ben je bereid om op je bek te gaan?”. Meestal hoor je het in een keynote speech als “je zult falen. Maar de kunst is om weer overeind te komen”.
Iedere keer als ik dat hoor, en dat is best vaak want ik houd van @GaryVee, denk ik “ja dat klopt.” Dan denk ik een beetje nostalgisch terug aan mijn falen van voorheen.

Ik snap het concept. ik begrijp het concept. 
Dacht ik.

Ken je dat gevoel van, dat mensen je heel duidelijk iets vertellen en dat je het hoort, het begrijpt, denkt dat je het in je opneemt? Maar dan hoor je het opeens van iemand anders, iemand buiten je kring en dan denk je “Godverdomme. Dat is het!”

Dat had ik afgelopen dinsdag. Ik probeerde met mijn zanglerares een doel te formuleren en we waren aan het praten. We dronken lekkere warme thee, er lag een grote rozenkwarts op tafel naast het lieve bosje roze bloemen. Heerlijk!
Ik had op een gegeven moment al het gevoel dat we vooral tegen mijn onzekerheid aanliepen. Toen ze opeens haar kopje thee neerzette, me aankeek en tegen me zei: “Niki, ben je bereid om op je bek te gaan?”.

Misschien, omdat ze het als een vraag formuleerde en niet als een statement. Misschien omdat het daardoor als een soort uitdaging klonk waardoor ik dacht “ik ben geen weak bitch, kom maar op” en misschien omdat ze me zo vol liefde en begrip aankeek terwijl ze deze, op zich, best “harde” vraag stelde. Maar opeens dacht ik dus “Godverdomme. Dat is het”.

En het antwoord was: kennelijk niet. 
Maar ik wil het wel.

Ik bedoel, ik wil niet écht op mijn bek gaan. Maar opeens viel het kwartje dat je niet iets moois kunt creëren of winst kunt behalen op welk gebied dan ook, zonder dat je eerst een aantal keer flink op je bek gaat. Dus misschien, wil ik het wel. 

De opname van de allereerste aflevering van Onder mijn Rode Paraplu was op 09-09-2019. 

Weken van te voren zei ik al tegen Martijn dat ik een soort angst voelde en de drang voelde om het uit te stellen. Maar we deden het niet.
Samen met de liefste Lisa deden we op de negende van de negende een test-opname. En ik, voelde me niet ready. Het ging niet, niet zoals ik had gehoopt. Want ook al hadden we van te voren afgesproken dat we waarschijnlijk deze opname niet eens zouden gaan gebruiken en dat het een test was om het format te bekijken etc.. Ergens hoopte ik kennelijk toch dat ik een natuurtalent zou blijken te zijn en dat alles perfect zou gaan.

Maar iets zat me dwars. Iets over de angst om mensen hun tijd te verspillen. Iets over angst voor judgement. Iets van onzekerheid of ik überhaupt wel iets kan en “Jezus ik moet een intro maken: wie the fuck ben ik eigenlijk?”. En ook iets van “Ik cam al 9 jaar, alles wat ik doe is on the spot ik kan dit”, iets van hoogmoed dus. Wat dan weer een opmerkelijke combinatie is met angst. Of, misschien ook niet. Iets met ego-dingen en dat je vanuit angst misschien dan een soort van arrogantie ervaart? Misschien als een soort zelfbescherming.

Misschien was het ook geen hoogmoed, maar gewoon hoop.   

Hoe dan ook, ik ging op mijn bek. 

Niet heel hard. Misschien zien Lisa en Martijn het niet zoals ik het zie. Maar voor mijn ego was het een klap.
Waar ik dan stiekem wél trots op ben, is mezelf. Want ook al ging ik op mijn bek, ik had de volgende dag in plaats van op de grond te blijven liggen, een evaluatie gemaakt van mijn ervaring: wat ik had opgemerkt, wat ik fijn vond, wat niet en waar winst te behalen is.

Ik ging op mijn bek, maar ik ben weer opgestaan. 

Sinds mijn lieve zanglerares mij die uitdaging heeft gegeven, voel ik me elke dag meer gemotiveerd om op mijn bek te gaan.

En ik heb misschien wel heel erg zin om te zien hoe mijn volgende val er uit zal zien, en, hoe ik dan weer overeind zal komen.