Het stoepje

Het stoepje #3

/0 Comments/in , /by

Het is inmiddels een stuk kouder dus ik zit niet zo veel meer op het stoepje, maar ik sta soms wel nog even op mijn stoepje om een peukie te roken.

Vandaag stond ik op het stoepje, koffie in mijn linkerhand, peukie in mijn rechterhand en ik zag een dame gehurkt zitten naast de kerk.Ik snapte niet zo goed wat ze deed dus ik keek een beetje naar haar totdat ik me realiseerde dat ze aan het plassen was. Niet per se de beste plek, but if you gotta go you gotta go I guess?In haar defense, midden in corona-tijd, er is nu ook niets open waar ze even terecht kon om naar de wc te gaan.

Er liep toevallig net een meneer langs die naar haar wees en aan mij vroeg wat de dame aan het doen was. Ik zei dat ik het niet zeker wist.
Vervolgens vroeg hij me of alles gesloten was op de Wallen, dus ik vertelde hem dat alles inderdaad helaas gesloten was.

Hij vroeg om een peukie, ik had ze niet bij de hand dus we lieten het even, terwijl hij me nogmaals vroeg of hij dacht dat het goed ging met de dame waarop ik antwoorde dat ik hoopte van wel.

Toen ze opstond, zichzelf had gefatsoeneerd en onze richting op liep vroeg de meneer aan haar of alles goed ging. Ze leek niet echt te hebben gehoord wat hij zei, maar ze liep vervolgens wel onze kant op en bood ons allebei een sigaretje aan. Ze vertelde kort dat ze uit Brazilië kwam, maakte enkele gebaren naar de man en verdween vervolgens richting Oudekerksplein.

De man zei nogmaals dat hij hoopte dat het goed ging met de dame en hij stak vervolgens met een content gezicht zijn sigaret aan.

We moesten er beide een beetje om lachen omdat hij tóch zijn peukie had gekregen.

Voordat ik naar binnen ging zei ik tegen hem dat we vaak alleen maar hoeven te vragen om wat we willen en dat het Universum vervolgens geeft wat we graag willen hebben, vaak op een manier die we niet per se hadden verwacht.

Het stoepje

Het Stoepje #2

/0 Comments/in , /by

Het is het einde van de middag, een uurtje of 5 en ik rookte nog even een peukie voordat ik mijn projecten voor de dag afrond en weer naar huis ga. Het had net de hele tijd geregend en de zon brak net weer een klein beetje door de wolken heen. Amsterdam is altijd schitterend, het hoeft geen stralende zon te zijn.

Ik zie een mooie vrouw aan komen lopen, ze was heel stijlvol en chique gekleed, sexy ook. Ze was denk ik mijn leeftijd, misschien iets ouder. Eind 20/begin 30, prachtig in de make-up, haar mooie gestyled, mooie hakken. Ze liep naast een oudere meneer, ongeveer eind 50/begin 60 misschien, netjes in op maat gemaakt pak. Ze hadden allebei tasjes in hun handen van winkels waarin overduidelijk spullen zaten die voor haar gekocht waren. Ze keek me strak aan, zonder blijk van enige emotie of erkenning, ze kaak naar het raam van het PIC (waarop heel groot staat “prostitution information center”) en ze keek nog even naar mij en toen liepen ze allebei de hoek om.

Ik keek ze nog even na en dacht toen “zij is ook aan het werk, wat fijn voor haar”.

Hij zag het niet, hij liep door en had zijn rug naar me toe.

En toen keek zij opeens om. Ik voelde me een beetje betrapt want ik was haar nog een beetje aan het bewonderen terwijl ze doorliep.

In één soepel beweging draaide ze zich om, lachte voluit naar me met een prachtige grote stralende lach op haar gezicht (zo’n lach waarbij de ogen ook echt mee doen!) en toen knipoogde ze naar me en toen draaide ze zich weer terug en liep ze weer naast haar date.

Of het nou door haar warme lach kwam, of omdat zij mij bij haar “geheim” betrok, ik voelde een warme gloed over mijn lichaam heen komen en elke keer als ik aan dit moment denk krijg ik er weer kippenvel van.

Het stoepje

Het Stoepje #1

/0 Comments/in , /by

Vanaf juli zit ik elke dinsdag in het PIC (Prostitutie Informatie Centrum).

Kletsen en koffie met de buurman is een van mijn favoriete momenten van de dinsdag.

Een van mijn andere favoriete dingen is het PIC stoepje.

Elke dinsdag heb ik een zelfde soort routine: spullen neerzetten en mezelf installeren. Koffie maken, en dan met koffie en peukie op het stoepje zitten. Er is voor mij geen betere manier om mijn dinsdagen te beginnen.

Mensen kijken is een van mijn favoriete dingen, altijd. Ik vind het gewoon fascinerend om te zien hoe mensen leven en hoe hun hoofd werkt en hoe ze met anderen interacteren en zichzelf presenteren. Ik vind mensen fascinerend.

Het stoepje bij het PIC is hier perfect voor. Het is een beetje alsof je achter het raam zit in de zin dat ik mensen altijd zie voordat zij mij zien. Soms zien ze me helemaal niet.

Ik weet dat ik niet de eerste ben die schrijft over hoe klanten zichzelf gedragen op de wallen dus dat ga ik ook niet doen. Maar soms valt het contrast tussen de verschillende klanten zo enorm op en dat vind ik zo leuk.

Er komt een knappe jonge man van eind 20/begin 30 aanlopen, een van de dames klopt op het raam en hij raakt zichtbaar een beetje van z’n a propos. Hij lacht nerveus, doet een soort zwaaitje naar de dame en wilt doorlopen. De dame doet iets, wat weet ik niet, maar hij staat stil en kijkt een beetje nerveus om zich heen. Je ziet hem denken “zie ik iemand die ik ken, nee, oké ik blijf even staan” En hij blijft even bij de lantaarnpaal staan terwijl hij nerveus lacht naar een van de dames. Je ziet aan zijn lichaamstaal dat hij heel graag bij haar naar binnen wilt (no pun intended). Maar ook zie je dat het voor hem nieuw is, en hij niet zo goed weet wat hij met dit verlangen moet. Moet hij nou naar binnen binnen? Of toch niet? Hij staat een halve minuut stil en je ziet in zijn gezicht de overweging plaatsvinden. Hij besluit door te lopen.

“die komt wel weer terug” dacht ik toen.

En nog geen 5 minuten later komt hij weer aanlopen, vanaf de andere kant deze keer. Hij heeft zijn houding hersteld: hij loopt zelfverzekerd naar de ramen toe maar gaat op het laatste moment tóch niet naar binnen.

“kom op nou ventje, doe het nou maar, je weet dat je het wilt” denk ik.

Terwijl dit plaatsvond liep er een andere man langs, hij was iets ouder en overduidelijk veel meer comfortabel in deze buurt. Hij liep zonder te aarzelen naar een van de anderen dames en verdween direct achter het raam. Voor deze man was het overduidelijk niet de eerste keer, en je zou kunnen zeggen dat het voor hem de normaalste zaak van de wereld leek.

Nog een minuutje of 10 later kwam de jonge man weer aan, doelbewust deze keer en hij gaat eindelijk naar de gekozen dame toe.

Drie keer is scheepsrecht zeggen ze altijd.